Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.

Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Etiam beatissimum? A mene tu? Cur id non ita fit? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quaerimus enim finem bonorum. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Nihilo magis. Poterat autem inpune; Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim.

Sed ad illum redeo. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Bork

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Optime, inquam. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;

Zenonem roges; At hoc in eo M. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Sed quanta sit alias, nunc tantum

possitne esse tanta. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.

Bonum liberi: misera orbitas. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Nihil sane. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Rationis enim perfectio est virtus;

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Quare ad ea primum, si videtur; Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Duo Reges: constructio interrete. Quo modo autem philosophus loquitur? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Ita relinquet

duas, de quibus etiam atque etiam consideret.