Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Ubi ut eam caperet aut quando? Hunc vos beatum; Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quorum altera prosunt, nocent altera. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Duo Reges: constructio interrete.

Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo

esset natura contenta. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum.

Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Bork Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Suo genere perveniant ad extremum; Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Non laboro, inquit, de nomine. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Cur id non ita fit? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Ubi ut eam caperet aut quando? Sed haec nihil sane ad rem;

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Eam stabilem appellas. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Quare ad ea primum, si videtur; Facillimum id quidem est, inquam. Quod autem magnum dolorem brevem,

longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Idemne, quod iucunde? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.