Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Non est igitur summum malum dolor. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Hoc non est positum in nostra actione.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Duo Reges: constructio interrete. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium.

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Equidem e Cn. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum

est ad honestatem dictorum atque factorum. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Suo genere perveniant ad extremum; Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Omnis enim est natura diligens sui. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Ratio quidem vestra sic cogit.

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Hic nihil fuit, quod quaereremus.

Verum hoc idem saepe faciamus. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Hic ambiguo ludimur. Ubi ut eam caperet aut quando? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Paria sunt igitur. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Ubi ut eam caperet aut quando? Non est igitur voluptas bonum.

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.