Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Quis enim redargueret? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Quod vestri non item. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?

Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Esse enim, nisi eris, non potes. Est, ut dicis, inquam. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Ego vero isti, inquam, permitto. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Nescio quo modo praetervolavit oratio. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. ALIO MODO. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Sed fortuna fortis; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum

est, id deseruit. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Bork Age sane, inquam.

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Duo Reges: constructio interrete. Paria sunt igitur. Minime vero istorum quidem, inquit. Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Et quidem, inquit, vehementer errat;

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia

summum bonum ponere? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Minime vero, inquit ille, consentit. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Sint modo partes vitae beatae. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Nulla erit controversia.