Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Eadem nunc mea adversum te oratio est. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Aliter autem vobis placet. Quo tandem modo? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Bork Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Primum quid tu dicis breve? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Tu quidem reddes;

Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Memini vero, inquam; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Ac tamen hic mallet non dolere. Proclivi currit oratio. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Verum audiamus. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Duo Reges: constructio interrete. De illis, cum volemus.

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quis est tam dissimile homini. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.

Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Praeclare hoc quidem. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. At ille non pertimuit saneque fidenter:

Istis quidem ipsis verbis, inquit; Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis.

Sed potestne rerum maior esse dissensio? Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Disserendi artem nullam habuit.

Minime vero, inquit ille, consentit. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.