Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Aliter autem vobis placet. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos?

Hoc non est positum in nostra actione. Non laboro, inquit, de nomine. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Hoc sic expositum dissimile est superiori. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem.

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Omnia peccata paria dicitis. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quae cum essent dicta, discessimus. Vide ne ista sint Manliana vestra aut

maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Duo Reges: constructio interrete. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

An hoc usque quaque, aliter in vita? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Itaque contra est, ac dicitis; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Bork Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Gerendus est mos, modo recte sentiat. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere.

Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Sint modo partes vitae beatae. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.

De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?

Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Atqui haec patefactio quasi rerum

opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit?

Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Nam quid possumus facere melius? Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Sed ad rem redeamus; Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu.