Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Itaque his sapiens semper vacabit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Sed haec omittamus; Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Nam ista vestra: Si gravis, brevis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Nummus in

Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. At iam decimum annum in spelunca iacet. Duo Reges: constructio interrete. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quare attende, quaeso. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Aliter autem vobis placet. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Memini me adesse P.

Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Venit ad extremum; Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Quis hoc dicit? Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Iam in altera philosophiae parte.

An

ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. At certe gravius. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.