Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?

Si enim ad populum me vocas, eum. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Tenent mordicus. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.

Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Refert tamen, quo modo.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. An haec ab eo non dicuntur? Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos

uberrimam reperiemus. Igitur ne dolorem quidem. Duo Reges: constructio interrete. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Qui est in parvis malis. Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu.

Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Sed videbimus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Bork Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Confecta res esset. At multis malis affectus. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

An eiusdem modi? Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Non semper, inquam; Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.

Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quae contraria sunt his, malane? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. An est aliquid, quod te sua sponte delectet?

Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne

refers? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Suo genere perveniant ad extremum; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Bork