Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P.

Quae contraria sunt his, malane? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Videsne quam sit magna dissensio? Inde igitur, inquit, ordiendum est. Torquatus, is qui consul cum Cn. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Maximus dolor, inquit, brevis est. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.

Duo Reges: constructio interrete. Sed residamus, inquit, si placet. Minime vero, inquit ille, consentit. Cave putes quicquam esse verius. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Quare ad ea primum, si videtur; Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Quid sequatur, quid repugnet, vident. At enim sequor utilitatem. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Sed haec omittamus; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quis

est enim aut quotus quisque, cui, mora cum adpropinquet, non refugiat timido sanguen átque exalbescát metu?

Utilitatis causa amicitia est quaesita. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.

Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Omnia peccata paria dicitis. Urgent tamen et nihil remittunt. Itaque ab his ordiamur. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Deinde dolorem quem maximum? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Cur iustitia laudatur? Primum divisit ineleganter; Expectoque quid ad id, quod

quaerebam, respondeas.