Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?

Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Sint ista Graecorum; Primum quid tu dicis breve? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Eam stabilem appellas. Sed residamus, inquit, si placet.

Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Respondeat totidem verbis. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.

Tu quidem reddes; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Hoc tu nunc in illo probas. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Tum mihi Piso: Quid ergo? Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus.

Ad eos igitur

converte te, quaeso. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quod equidem non reprehendo; Duo Reges: constructio interrete. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Nam quid possumus facere melius? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt?

Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Aliter enim nosmet ipsos

nosse non possumus. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Non est igitur voluptas bonum.