Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ut pulsi recurrant? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Ut aliquid scire se gaudeant? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Sed tamen intellego quid velit. Quid, quod res alia tota est?

Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quod cum dixissent, ille contra. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Istam

voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Respondeat totidem verbis. Comprehensum, quod cognitum non habet? Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit?

Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Illi enim inter se dissentiunt. Quis est tam dissimile homini. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Omnia peccata paria dicitis. Mihi enim satis est, ipsis non satis. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quid iudicant sensus? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Qui convenit? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum

reliquarum communia.

Haec dicuntur inconstantissime. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quorum altera prosunt, nocent altera. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Summus dolor plures dies manere non potest? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.