Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Qui convenit? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Id enim natura desiderat. Non est igitur summum malum dolor.

Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Memini me adesse P. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Optime, inquam. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.

Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Tu quidem reddes; Refert tamen, quo modo. Quis negat? Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; A mene tu? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quis non odit sordidos,

vanos, leves, futtiles? Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?

Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quod cum dixissent, ille contra. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Itaque his sapiens semper vacabit. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Quis enim redargueret? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Ut id aliis narrare gestiant? At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Age, inquies, ista parva sunt. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. At coluit ipse amicitias. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Ea possunt paria non esse. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Hunc vos beatum;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aliter

homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Duo Reges: constructio interrete.

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Primum divisit ineleganter;