Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.

Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Quare attende, quaeso. Idemne, quod iucunde? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;

Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Sed ita falsa sunt ea, quae consequuntur, ut illa, e quibus haec nata sunt, vera esse non possint. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.

Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Non semper, inquam; Esse enim, nisi eris, non potes. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione

dissentit.

Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Verum hoc idem saepe faciamus. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Suo genere perveniant ad extremum; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

Si id dicis, vicimus. Si longus, levis; Ut id aliis narrare gestiant? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.

Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Num quid tale Democritus? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Ubi ut eam caperet aut quando? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quare conare, quaeso. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Ratio quidem vestra sic cogit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Eorum enim est haec querela,

qui sibi cari sunt seseque diligunt. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Duo Reges: constructio interrete.

De hominibus dici non necesse est. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Sit sane ista voluptas.