Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Tenent mordicus. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.

Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Duo Reges: constructio interrete. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.

Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Cum autem assumpta ratío est, tanto in dominatu locatur, ut omnia illa prima naturae hulus tutelae subiciantur. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Etiam beatissimum? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Torquatus, is qui consul cum Cn.

Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Quae contraria sunt his, malane? Quae si potest

singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Haec dicuntur inconstantissime. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Prioris generis est docilitas, memoria; Quae cum essent dicta, discessimus. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.

Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Bork

Tum mihi Piso: Quid ergo? An tu me de L. Dici enim nihil potest

verius. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quid enim possumus hoc agere divinius?

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?