Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Sed nunc, quod agimus; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Bork Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?

Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Que Manilium, ab iisque M. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Duo Reges: constructio interrete. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Sedulo, inquam, faciam. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet;

Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in

senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Hoc non est positum in nostra actione. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Bork Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Polycratem Samium felicem appellabant. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Nam

Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Inquit, dasne adolescenti veniam? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.