Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Istic sum, inquit.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Sin aliud quid voles, postea.

Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Quae est igitur causa istarum angustiarum? Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? An tu me de L. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere?

Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te

nihil iuvent. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.

Iam in altera philosophiae parte. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Laboro autem non sine causa; Pauca mutat vel plura sane; Conferam avum tuum Drusum cum C.

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Restatis igitur vos; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Polycratem Samium felicem appellabant. Duo Reges: constructio interrete. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Quod quidem iam fit etiam in Academia. Dat enim intervalla et relaxat.

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Efficiens dici potest. Polycratem Samium

felicem appellabant. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Bork Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Easdemne res?