Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Ad eos igitur converte te, quaeso. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Rationis enim perfectio est virtus; An est aliquid, quod te sua sponte delectet?

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quis istud possit, inquit, negare?

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Duo Reges: constructio interrete. Illi enim inter se dissentiunt. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam

causam Zenoni desciscendi fuisse.

Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit;

Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Minime vero, inquit ille, consentit. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quae duo sunt, unum facit. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur.

Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; De vacuitate doloris eadem sententia erit. Quo modo autem philosophus loquitur? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Collatio igitur ista te nihil iuvat.

Graccho, eius fere, aequalí?

Quis Aristidem non mortuum diligit?