Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Velut ego nunc moveor. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Sumenda potius quam expetenda.

Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Utram tandem linguam nescio? Ad eos igitur converte te, quaeso. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est.

Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Beatus sibi videtur esse moriens. Primum divisit ineleganter; Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque

factorum.

Satis est ad hoc responsum. Sit enim idem caecus, debilis. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Ubi ut eam caperet aut quando? Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Ille incendat?

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. An hoc usque quaque, aliter in vita?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Confecta res esset. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Duo Reges: constructio interrete. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos

agemusque communiter. Cave putes quicquam esse verius. Cur iustitia laudatur? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Confecta res esset. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.