Quid censes in Latino fore? Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;

Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. At hoc in eo M. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.

Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Nihil ad rem! Ne sit sane;

Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Ita nemo beato beatior. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Num quid tale Democritus?

Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Cur post Tarentum ad Archytam? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Quid ergo

dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Quae duo sunt, unum facit. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium.

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Sed quae tandem ista ratio est? Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Prave, nequiter, turpiter cenabat; Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quae cum dixisset, finem ille. Verum hoc idem saepe faciamus. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Inquit, dasne adolescenti veniam? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Negare non possum.

Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Tubulo putas dicere? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Scisse enim te quis coarguere possit? Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.

Lorem ipsum dolor

sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Et quidem, inquit, vehementer errat; An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur.