Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Hos contra singulos dici est melius. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

Equidem e Cn. Praeteritis, inquit, gaudeo. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine;

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Hic nihil fuit, quod quaereremus. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere.

Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Nemo igitur esse beatus potest. Nam de isto magna dissensio est. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Age, inquies, ista parva sunt. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Si enim ad populum me vocas, eum. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Gracchum patrem non beatiorem fuisse

quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quid nunc honeste dicit? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Bork Cur post Tarentum ad Archytam? Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Ita credo.

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Bonum liberi: misera orbitas. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed nimis multa. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Sit sane ista voluptas. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Duo Reges: constructio interrete. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Ita nemo beato beatior. Audeo dicere, inquit. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;

Ad eos igitur converte te, quaeso. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Si quae forte-possumus.