Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Eaedem res maneant alio modo. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Praeteritis, inquit, gaudeo. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit.

Videsne quam sit magna dissensio? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.

Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Sed ad bona praeterita redeamus. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Sed fortuna fortis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Ut pulsi recurrant?

Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Facillimum id quidem est, inquam. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et

progressionem persecuti sunt.

An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Venit ad extremum; Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Itaque ab his ordiamur.

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Immo alio genere; Non semper, inquam; Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.

Bonum integritas corporis: misera debilitas. Confecta res esset. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. An tu me de L. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Restatis igitur vos; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

Duo Reges: constructio interrete. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.