Proclivi currit oratio. Sed quot homines, tot sententiae; Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Minime vero istorum quidem, inquit. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Ubi ut eam caperet aut quando? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Falli igitur possumus.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. A mene tu?

Si longus, levis dictata sunt. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quid de Pythagora? Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. A mene tu? Bonum incolumis acies: misera caecitas. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Tollitur beneficium, tollitur

gratia, quae sunt vincla concordiae. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare?

Quo modo? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Hunc vos beatum; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Sedulo, inquam, faciam. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Hoc non est positum in nostra actione. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem.

Quo tandem modo? Quare conare, quaeso. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

Duo Reges: constructio interrete. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae

sunt vincla concordiae. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere.