Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno?

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Si enim ad populum me vocas, eum. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Sed videbimus. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Ea possunt paria non esse. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.

Quippe: habes enim a rhetoribus; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Duo Reges: constructio interrete. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Quippe: habes enim a rhetoribus; De hominibus dici non necesse est. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur

adipiscing elit. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Si enim ad populum me vocas, eum. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.

Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Nihil ad rem! Ne sit sane; Quis istud possit, inquit, negare? Ea possunt paria non esse. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.

Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.

Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.

Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Urgent tamen et nihil remittunt. Sedulo, inquam, faciam. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Hoc sic expositum dissimile est superiori. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Nemo igitur esse beatus potest. Falli igitur possumus. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum

est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;