Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Ut aliquid scire se gaudeant? Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Sint ista Graecorum; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Sed ad illum redeo. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Sed nimis multa. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Non semper, inquam; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.

Ergo illi intellegunt

quid Epicurus dicat, ego non intellego? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Memini vero, inquam; Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis.

Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Ratio quidem vestra sic cogit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.

An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Torquatus, is qui consul cum Cn. Duo Reges: constructio interrete. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Tum ille: Ain tandem? Hoc sic expositum dissimile est superiori. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum.

Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; At

iam decimum annum in spelunca iacet. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?